براي تعجيل در ظهور من زياد دعا کنيد که خود فَرَج و نجات شما است. (کمال‌الدين، ج 2، ص 485)
4ـ «مولي اميرالمؤمنين(عليه‌السلام)»:
اِنتَظِروا الفَرَجَ وَلا تَيأسُوا مِن رَوحِ الله.
همواره در انتظار (فرج و ظهور صاحب‌الزمان عليه‌السلام) باشيد و يأس و نااميدي از رحمت خدا به خود راه مدهيد. (بحار، ج 15، ص 123)
5ـ «امام جعفرصادق (عليه‌السلام)»:
مَن ماتَ مِنكُم وَ هُوَ مُنتظِرٌ لِهذا الأََمرِ كان كَمَن هوُ مَعَ القائِمِ في فُسطاطِه.
هر کس از شما که در حال انتظار ظهور حضرت مهدي(عليه‌السلام) از دنيا برود همچون کسي است که در خيمه و معيّت آن حضرت در حال جهاد به سر مي‌برد. (بحار، ج 52، ص 126)
6ـ «پيامبرگرامي اسلام (صلي‌الله عليه و آله و سلم)»:
اگر از عمر دنيا تنها يک روز مانده باشد خداوند آن روز را آنقدر طولاني مي‌کند تا قائم ما اهل بيت(عليه‌السلام) ظهور يابد. (منتخب‌الاثر، ص 254)
8ـ «حضرت مهدي(عج)»:
فَاِنّا يُحيطُ عِلمُنا بِأَنبائِكُم و لايَعزُبُ عَنّا شَيءٌ مِن اَخباركُم.
ما از اوضاع شما کاملاً باخبريم و هيچ چيز از احوال شما بر ما پوشيده نيست. (بحار، ج 53، ص 175)
9ـ «حضرت مهدي(ع)»:
اِنّي اَمانٌ لِأَهلِ اِلأرضِ كما أَنَّ النُّجومَ اَمانٌ لِأَهلِ السّماء.
من براي اهل زمين أمن و أمانم همان گونه که ستارگان آسمان أمن و أمان اهل آسمانند. (بحار، ج 78، ص 38)
10ـ «امام جعفرصادق (عليه‌السلام)»:
المُنتَظِرُ لِلثّاني عَشَر كَالشّاهِرِ سَيفَهُ بَينَ يَدَي رُسولِ الله صلي‌الله عليه و آله يَذُبُّ عَنهُ.
کسي که در انتظار امام دوازدهمين خود به سر مي‌برد همانند کسي است که در رکاب رسول خدا(صلي‌الله عليه و آله و سلم) شمشير کشيده و از آن حضرت دفاع مي‌نمايد. (کمال‌الدين، ص 647)
11ـ حضرت مهدي(ع):
إنّا غَيرُ مُهمِلينَ لِمُراعاتِكُم ولا ناسين لِذِكرِكُم و لَولا ذلِكَ لَنَزلَ بِكُم اللّأْواءُ وَاصطَلَكُمُ الأَعداءُ.
ما در رعايت حال شما هيچ کوتاهي نمي‌کنيم و ياد شما را از خاطر نمي‌بريم وگرنه محنت و دشواريها شما را فرا مي‌گرفت و دشمنان شما را از بُن و ريشه قلع و قمع مي‌ساختند. (بحار، ج 53، ص 72)
12ـ حضرت مهدي(ع):
اَنَا خاتِمُ الأوصياءِ وَ بي يَدفَعُ اللهُ البَلاءَ عَن اَهلي و شيعَتي.
من ختم‌کنندة راه اوصيا هستم و به وسيلة من خدا بلاها را از اهل بيت من و شيعيانم دفع مي‌نمايد. (غيبت شيخ طوسي، ص 246)
13ـ «پيامبرگرامي اسلام (صلي‌الله عليه و آله و سلم)»:
يَخرُجُ المَهدي و علي رَأسِه غَمامَةٌ فيها مُنادٍ يُنادي «هذا المَهدي خَليفةُ اللهِ فَاتَّبِعوهُ»
زماني که حضرت مهدي(ع) ظهور مي‌کند ابري بالاي سر دارد که در آن منادي ندا مي‌کند «اين مهدي خليفة‌الله است، از او متابعت و پيروي کنيد.» (بحار، ج 51، ص 81)
پيش از ظهور حضرت قائم(عليه‌السلام) وقوع اين پنج علامت حتمي است: ظهور يماني (از يمن)، سفياني (از شام)، صيحه و فرياد آسماني، کشته شدن نفس زکيّه (سيدي بزرگوار در مسجدالحرام) و فرو رفتن لشکر سفياني در زمين بيداء (بيابان ميان مکه و مدينه). (الزام‌الناصب، ج2، ص 136 ـ بحار، ج 52، ص 204)
(از علائم نزديک ظهور حضرت) جواني از آل محمد(عليه‌السلام) به نام محمد بن الحسن «نفس زکيّه» ميان رکن حجر‌الاسود و مقام ابراهيم به شهادت مي‌رسد. (بحار، ج 52، ص 192)
16ـ «امام جعفرصادق (عليه‌السلام)»:
لَيسَ بَينَ قِيامِ قائِمِ آلِ مُحمدٍ عليهم السلام وَ بينَ قَتلِ النّفسِ الزّكِيّةِ الاّ خَمسَ عَشَرَةَ ليلةً.
فاصله ميان قيام قائم آل محمد(عليه‌السلام) و شهادت «نفس زکيه» تنها پانزده روز خواهد بود. (بحار، ج 52، ص 203)
پيش از قيام حضرت، دو نوع مرگ و مير خواهد بود: يکي مرگ سرخ و ديگر مرگ سفيد آنچنان (سهمگين و هولناک) كه از هر هفت نفر پنج نفر از بين خواهند رفت! مرگ سرخ با شمشير(اسلحه) و مرگ سفيد بيماري(همه‌گير) طاعون است. (كمال‌الدين، ص 655)
18ـ «امام جعفرصادق (عليه‌السلام)»:
لايقومُ حتّي يُقتَلَ الثُّلثُ و يَموتُ الثُّلثُ و يَبقَي الثُّلث!
قيام حضرت نخواهد بود تا زماني که يک سوم مردم کشته شوند و يک سوم ديگر مي‌ميرند و تنها يک سوم باقي خواهند ماند! (بشارت‌الاسلام، ص 175)
19ـ «امام جعفرصادق (عليه‌السلام)»:
كَذَبً الوَقّاتون، إنّا اَهلُ بَيتٍ لانُوَقِّتُ.
دروغ مي‌گويند کساني که زمان ظهور حضرت را پيشگوئي مي‌کنند. ما خاندان اهل بيت براي فَرَج حضرتش زمان معين نمي‌کنيم. (بحار، ج 52، ص 118)
زماني که حضرت ظهور مي‌کند به خانة کعبه تکيه مي‌دهد و در خدمتش سيصد و سيزده نفر (ياران به تعداد لشکريان بدر) حضور پيدا مي‌کنند. اول سخن حضرت آيه شريفه است: «بَقِيَّةُ‌اللهِ خيرٌلکُم اِنْ کُنتُم مُؤمنين». (اِعلام الوري، ص 433)
مهدي(ع) از فرزندان من است، زماني که قيام مي‌کند عيسي بن مريم(عليه‌السلام) جهت نصرت و ياري او (از آسمان) فرود مي‌آيد و حضرتش را براي نماز مقدّم مي‌دارد و به او اقتدا مي‌نمايد. (امالي صدوق، ص 181)
24ـ «پيامبرگرامي اسلام (صلي‌الله عليه و آله و سلم)»:
حضرت مهدي(ع) پس از ظهور، در حالي که حضرت عيسي(ع) در محضر اوست صليب (مسيحيان) را درهم مي‌شکند. (اثباة‌الهداة، ج 3، ص 650)
25ـ «امام محمدباقر (عليه‌السلام)»:
(في روايةٍ) اَوّلُ مايَبدأُ القائمُ عليه السلام بِأنطاكِيَةَ فَيستَخرِجُ مِنَها التَّوريةَ مِن غارٍ فيه عصا موسي و خاتَم سليمان(ع).
نخستين کاري که امام زمان(عليه‌السلام) انجام مي‌دهد (در يک روايتي) تورات (حقيقي) را از غاري در شهر «انطاکيه» که عصاي موسي و انگشتر سليمان(عليه‌السلام) نيز در آن است بيرون مي‌آورد. (بحار، ج 52، ص 390).
26ـ «پيامبرگرامي اسلام (صلي‌الله عليه و آله و سلم)»:
«تابوت سکينه» به دست حضرتش از درياچة طبرّيه (در فلسطين) بيرون آورده مي‌شود و همراه آن حضرت حمل شده و در بيت‌المقدس در برابرش گذاشته مي‌شود. يهوديان وقتي آن را مي‌بينند، به جز تعدادي اندک، همه مسلمان مي‌شوند. (الملاحم و الفتن، ص 57)
27ـ «امام جعفرصادق (عليه‌السلام)»:
يَقومُ بأمرٍ جَديدٍ و سُنَّةٍ جَديدةٍ و قَضاءٍ جَديد عَلَي العَرَبِ شَديد.
حضرت که ظهور مي‌کند، اموري نوين، و سنتّي نوين، و قضاوت‌هاي نويني به همراه خواهد داشت و بر قوم عرب سخت گران خواهد بود. (غيبت نعماني، ص 122)
28ـ «امام جعفرصادق (عليه‌السلام)»:
اذا قامَ القائمُ لايبقي اَرضٌ اِلاّ نُودِيَ فيها شَهادَةُ «اَن لااله اِلاّ اللهُ و أَنّ مُحمداً رسولُ الله صليّ الله عليه و آله و سلم.».
زماني که حضرت قيام مي‌کند سرزميني باقي نمي‌ماند جز اينکه نداي (رساي) شهادتين «لا اله الاالله محمد رسول‌الله(صلي‌الله عليه و آله)» از آن برخواهد خواست. (بحار، ج 52، ص 340)
گويا ياران حضرت قائم(ع) را مي‌بينم که بر شرق و غرب عالم سُلطه يافته‌اند و ديگر چيزي وجود ندارد که مطيع و تحت فرمان آنان نباشد. (کمال‌الدين، ج 2، ص 673)
تنها او (مهدي(عليه‌السلام)) است که پس از دوران‌هاي طولاني بلاخيز و تنگناهاي طاقت‌فرسا، غم‌ها و گرفتاري‌ها را از دل شيعيانش برطرف مي‌نمايد. (الزام‌الناصب، ص 138)
زماني که قائم ما قيام مي‌کند خداي متعال آفت‌ها را از ميان شيعيان برطرف مي‌کند و دلهايشان (در استقامت) همانند الوار آهنين قرار مي‌دهد که قوّت يك مرد آنان برابر قوّت چهل مرد خواهد بود. (بحار، ج 52، ص 317)
32ـ «امام جعفرصادق (عليه‌السلام)»:
فلا يَبقي في الأَرضِ خَرابٌ اِلاّ و عُمِّرَ.
در حکومت حضرتش جاي مخروبه‌اي در زمين باقي نمي‌ماند الّا آنکه آباد مي‌گردد. (بشارة‌الاسلام، ص 99)
حضرت مهدي(عليه‌السلام) بخشنده است و مال را به وفور مي بخشد، بر مسئولان و کارگزاران بسيار سخت‌گير و بر فقرا و ضُعفا رئوف و مهربان است. (الملاحم و الفتن، ص 137)
35ـ «امام جعفرصادق (عليه‌السلام)»:
دارُمُلكِهِ الكوفةُ و مَجلِسُ حُكمِهِ جامِعُها وَ بيتُ سَكَنِهِ و بَيتُ مالِهِ مسجدُ السَّهلةِ.
مقرّ خلافت و حکومت حضرت شهر کوفه است و مجلس حُکم و قضاوتش مسجد اعظم آن، و بَيت‌ُالمال و مَحّل سکوُنت ايشان مسجد سهله خواهد بود. (بحار، ج 53، ص 11)
زماني که قائم آل محمد(عليه‌السلام) ظهور مي‌کند در نجف اشرف مسجدي بنا مي‌کند که هزار باب دارد و در آن زمان خانه‌هاي شهر کوفه به شريعة فرات کربلا متصل مي‌گردد. (بحار، ج 52، ص 337)
زماني که قواي حضرت، مغرب‌زمين را فتح مي‌کند آنان به دست حضرتش به دين اسلام مي‌گروند و امام(عليه‌السلام) براي ايشان مساجد بنا مي‌کند. (بشارة‌الاسلام، ص 251)
به خدا سوگند که او (مهدي (عليه‌السلام)) مضطر (حقيقي) است که در کتاب خدا آمده مي‌فرمايد: «اَمَّن يجيب‌المضطر اذ ادعاه و يکشف السؤ...» (بحار، ج 52، ص 341)
39ـ «امام محمدباقر (عليه‌السلام)»:
مَن قَرأَ المُسبِّحاتِ كلَّها قَبلَ أن يَنامَ لَمْ يَمُتْ حَتّي يُدرِكَ القائمَ صَلواتُ الله علَيه و إنْ ماتَ كانَ في جِوار رسولِ الله صلي‌الله عليه و آله و سلم.
کسي که هر شب مُسَبِّحبات را قبل از خواب بخواند (سوره‌هاي پنجگانة حديد و حشر و صف، و جمعه و تغابن) نمي‌ميرد تا حضرت قائم(عليه‌السلام) را دريابد و اگر پيش از آن از دنيا برود در جوار رسول‌الله(صلي‌الله عليه و آله و سلم) خواهد بود. (تفسير صافي، ج 5، ص 141)
خوشا به حال آن کس که زمان حضرتش را دريابد و در جمع ياوران او باشد، و بدا و بسيار بدا به حال کسي که با او مخالفت و ستيزه کند و از حضرتش فرمان نبرد و در زمرة دشمنانش درآيد. (بحار، ج 52، ص 348)
عضو شوید
عضویت سریع
آمار
وب سایت:
آمار مطالب
آمار بازدید
